Lieve Allemaal,

Onze laatste week is vandaag ingegaan, wel vreemd dat we nog maar een week te gaan hebben het is allemaal zo snel gegaan. Al mis ik stiekem het koude Nederland ook wel een beetje. Ieder land heeft zo zijn eigen charme en ben ik erg benieuwd hoe het met een ieder gaat. (en natuurlijk ook met onze Bikkel en Joy)

Terwijl Ate nu ligt te slapen want die is niet helemaal lekker, hij heeft veel last van zijn darmen heb ik even de tijd om het weblog bij te werken. Gister zijn we vanuit Da Nang van Saigon gevlogen. Omdat wij pas halverwege de middag zouden gaan vliegen hebben we nog even door Hoi An gedangeld en plotseling kwamen wij Richard en Alfred nog tegen (dat zijn die twee herenwaar wij mee inHalong Bay hadden gevaren) dit was toch wel toeval. Nog even wat met de heren gedronken en verhalen uitgewisseld. Het was een leuk weer zien en de 29ste zullen we ze weer in Saigon treffen, hoe groot een land kan zijn.

Om half twaalf ging onze taxi naar het vliegveld een klein lokaal vliegveldje (net zo groot als Ede) even eens ging het allemaal heel soepel. Het is een klein uurtje vliegen vanuit Da Nang naar Saigon. Het vliegveld van Saigon is relatief klein als je het vergelijkt met Schiphol (ik denk dat het met 20 gates echt wel ophoudt). Tassen kwamen rapen we zouden ons snel laten onderdompelen in de drukte van Saigon. Want we hadden al van andere reizigers gehoord dat dit nog gekker moest zijn dan Hanoi. Een taxi gepakt (dit ging allemaal een beetje raar en veel te veel betaald voor een ritje maar goed wel op de juiste bestemming aangekomen) want dat is soms ook maar eens afwachten.

Een hotel midden in de trotterswijk (zo als ze dat hier noemen), het eerste district. We kregen een kamer toegewezen, nou ja kamer het was een bezemkast (en dan wat groter want er paste een bed, een kast en een douche in ) maar het had geen ramen. We waren stom verbaasd dat dit kon maar goed dat kun je hier verwachten. Toch gevraagd of we een andere kamer zouden kunnen krijgen, want als je claustrofobies bent zul je nooit een oog dicht doen in zo'n kamer. We hebben nu een kamer met een raam.

De chaos die wij verwacht hadden viel in ons opzicht best mee. Saigon is een redelijk westerse stad en je kunt goed zien dat hier Fransen aan de macht zijn geweest. Het is een drukke stad maar heeft langena niet de charme van Hanoi. Overal tref je grote borden met reclame, winkelcentra en de meest luxe winkeltjes van de verschillende mode merken aan. In een razend tempo heeft Saigon zich ontwikkeld als een miljoenen stad. Er wonen hier zo'n 8,3 miljoen inwoners. Hanoi mag dan wel de hoofdstad zijn van Vietnam maar hier gebeurd het.

Na een heerlijk verkwikkende douche op zoek gegaan naar een eettentje. Toen we ons colaatje kregen begon ons toch wat raars op te vallen. De dames waren wel heel aardig tegen de westerse heren. Ate zei tegen mij: ' Je hebt het weer voor elkaar' Ja het waren hoertjes... zoals ik dat wel vaker doe sleep ik Ate mee door de verschillende hoeren wijken van de steden en dus nu een eetcafeetje. Het is wel comisch te zien hoe de dames hun best doen om een westerse man aan de haak te slaan. Richard en Alfred hadden ook al genoeg aanzoeken gehad...Waarschijnlijk symboliseerd een Westerse man rijkdom. Het eten was goed in te nemen. Nog even door de straten gewandeld maar al snel richting hotel gegaan.

Vanochtend Saigon bekeken, maar omdat Ate niet al te lekker is en het vandaag behoorlijk warm is, 33 graden, besloten we om maar niet al te lang door de stad heen te lopen. Saigon moet je echt leren kennen.

Morgen gaan we naar de Chi Chu tunnels. Dit zijn de tunnels die zijn gegraven tijdens de oorlog met de Amerikanen het moet heel indruk wekkend zijn.

O ja, nog een klein verhaaltje, vanochtend toen ik mijn e mail even zou checken werd ik aangesproken door een oudere amerikaanse man. Hij vroeg of ik Nederlandse was, waarop mijn antwoord ja was. Hij zei mag ik dan even met je praten. Tuurlijk, ik had geen haast. Hij vertelde dat hij leraar was geweest in Alkmaar en dat hij in Nederland zijn gouden jaren had beleefd!Toen hij mij dit vertelde zag ik dat hij tranen in zijn ogen kreeg en sentimenteel weerd. Je kon aan hem zien dat hij vele mooie jaren in Nederland had meegemaakt en dat de nederalnders een paart plekje in zijn hart hebben. Het was zo lief en aandoenelijk. Hij is 83 en nog super vitaal, hij gaf namelijk nog les aan kinderen in verschillende landen. Zulke mensen doen mij wat. Later toen Ate bij ons kwam zitten had hij snel in de gaten wat Ate deed.

Peet bedankt voor de lieve foto's van Brecht, zou je ook nog van Matthys kunnen sturen???

Dikke Kus, Pien